Της Λίας Δαμιανάκη
Θυμόσαστε την περίπτωση της πτωχής πλην άτυχης γραίας που στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές μαζί με το ψηφοδέλτιο έριξε και το πενηντάρικο που το συνόδευσε ο φιλάνθρωπος πλην πονηρός υποψήφιος; Ποια από όλες θα ρωτήσετε. Γιατί το φαινόμενο της εξαγοράς ψήφου δε σταματά στις αφελείς γριούλες. Θυμάμαι, λοιπόν, την επομένη εκείνων των εκλογών που και πάλι κρινόταν το μέλλον της τοπικής αυτοδιοίκησης ( ή το μέλλον κάποιων τέλος πάντων) ρώτησα τους μαθητές μου, ενήλικες πολλοί εξ αυτών, να μοιραστούν την εμπειρία τους. Αφορμή, σκέφτηκα, για προβληματισμό και συζήτηση περί πολιτικής αγωγής και κοινωνικής συνείδησης. Ενθουσιώδης μαθητής περιέγραψε πόσο καλά πέρασαν με τη χορεύτρια (!) που τους έφερε υποψήφιος της περιοχής τους. Γέμισε και τα ντεπόζιτα των αυτοκινήτων τους. ‘Όσο για τον πατέρα του, τιμήθηκε σε κλειστό γεύμα (“100 ευρώ στοίχισε το τραπέζι, κυρία”) για άγρα ψήφων, “10 ευρώ το κεφάλι, κυρία”. Μόνο; απόρησα. Ομολογώ πως έχασα την ψυχραιμία μου. Πώς να εξηγήσεις σε αυτά τα παιδιά ότι οι εκλογές δεν πρέπει να είναι αγοραία συναλλαγή; Ότι οι τιποτένιοι αυτοί τα έχουν βγάλει αυτά τα λεφτά και θα βγάλουν πολλαπλάσια ακόμη στην πλάτη μας. Ότι ο δικός τους πλουτισμός είναι η δικιά μας φτώχεια και εξαθλίωση…Φευ! Στη φετινή αναμέτρηση, φίλος, υποψήφιος σε άλλο νομό, μου αποκάλυψε τοπικό έθιμο σε χωριό όπου στα σπίτια που κρατούν το φως αναμμένο τη νύχτα, η συναλλαγή έχει κλείσει. Σε αυτά με το φως σβηστό οι υποψήφιοι είναι ευπρόσδεκτοι για τις προσφορές τους. Συνοικία τα “κόκκινα φανάρια”, θου, Κύριε… Υπάρχουν βέβαια και τα προεκλογικά ταξίματα, με ενημέρωσε ο φίλος : “Θα σε στηρίξω, αλλά θέλω τη θέση του προέδρου στα σφαγεία” Κάτι θα ξέρει ο επίδοξος πολιτικάντης. Συμπέρασμα, το εύρος σε ποσό ή σε είδος ποικίλλει και να μην ακούω βλακείες ότι αφορά μόνο σε “ευάλωτες” ομάδες. Τα 10 ή 50 ευρώ που θα εισπράξει ο φτωχοδιάβολος είναι εξίσου εξαγορά και χειραγώγηση της ψήφου όσο και το τάξιμο του επαγγελματία πολιτικού στους νοικοκυραίους “για μια θεσούλα να βολέψουμε κάπου το παιδί”, “για να βγάλεις την άδεια”, για πωλήτρια μειωμένου ωραρίου στο σούπερ μάρκετ”, “για…”.
Συνοψίζουμε με τη βοήθεια του ποιητή:
Στο καφενείον “Η ΕΛΛΑΣ” ο σαλτιμπάγκος
πουλά τα νούμερα φτηνά
δραχμή τα ακροβατικά
οι αλυσίδες δωρεάν
το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε.
Αλίμονο, όλα τα παραπάνω δεν τα λέω για να προσθέσω και άλλο ένα βαρίδι στα πόδια μας, και άλλη μία απόδειξη περί του ματαίου της υπόθεσης. Το αντίθετο. Ας τα πει, όμως, καλύτερα ο Χατζιδάκις όπως αυτός ξέρει να μας “συν κινεί”
« Το λέω για να τ’ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ’ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ’ ό,τι μπορούν να ελέγξουν και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, […]Πηγή: www.ogdoo.gr
Κι όσοι δεν είμαστε ποιητές ή και νέοι μπορούν και τα δικά μας χέρια να ζωγραφίσουν ελεύθερα τους ανέμους, εν εγρήγορση και όχι σε ύπνωση.
